Karşı argüman: İnternetten indirmek çalmak değildir.

New York Times Upfront internetten indirme (download) ile ilgili farklı görüşlere yer verdikleri yazıya katkıda bulunmamı istediler. (Tabii ki indirmeyi savundum.) Birkaç gün içinde boyutu ve okuyucu kitlesine uygun, iyi bir yazı çıkardığımı düşünüyorum. Sonradan farkettim ki, Times çocuklara kanunsuz iş yapmalarını söylüyormuş gibi gözükmemek için yazımı çıkarmışlar. Gömülen yazım burada.

Çalmak yanlıştır. Ama indirmek çalmak değildir. Eğer mahallemdeki bir müzik dükkanından bir albüm çalarsam, o dükkana giden başka biri o albümü alamaz. Öte yandan bir şarkıyı internetten indirirsem, başkasının o şarkıya erişmesine engel olmuyorum. Dolayısıyla etik bir sorun görmüyorum.

Müzik şirketleri 2000 senesinden beri gerçekleşen %15'lik düşüş için internetten indirmeyi sorumlu tutuyor. Ama aynı dönem içerisinde, ekonomi durgundu, zamlar yapılıyordu, yeni çıkan albümler %25 azalmıştı ve yeni popülerleşen sanatçı sayısı azalmıştı. Tüm bu faktörleri göz önünde bulundurunca, indirmek satışları arttırmış bile olabilir. Aynı zamanda büyük müzik markalarının kataloğunun %90'ı artık satışta değil. Bu müzikleri dinlemenin tek yolu internet.

Internetten indirmek satışlara zarar vermiş olsa bile, bu indirmeyi etik dışı yapmaz. O zaman kütüphaneler, video gösterimi yapan yerler de satışlara zarar veriyor. Onlar da mı etik dışı?

Internetten indirmek yasadışı olabilir. Ama Napster'ı 60 milyon kişi kullanıyor ve Bush - Gore seçimlerine yalnızca 50 milyon seçmen katıldı. Demokrasi içerisinde yaşıyoruz. İnsanlar dosya paylaşmak istiyorsa, kanunun buna izin verecek şekilde tekrar düzenlenmesi lazım.

Ve bunu değiştirmenin adil bir yolu var. Harvard üniversitesinden bir profesörün yaptığı hesaba göre internet kullanıcılarından alınacak yıllık 60$'lık bir ücret tüm kazancı karşılayabilir. Hükümet bu parayı etkilenen sanatçılar arasında bölüp, karşılığında da internetten indirmeyi yasal yaparsa, hem kullanımı kolay sistemler ortaya çıkar, hem de daha çok müzik paylaşılır. Sanatçılar da daha çok kazanır, dinleyiciler de daha çok müziğe ulaşır. Bunda etik dışı bir yer göremiyorum.

Dipnotlar:

"2000 yılından beri satışlarda %15'lik düşüş yaşandı.": Bu Amerika Kayıt Endüstrisi Birliği'nin (RIAA) grafiğinden alınmış sayı. 1999 senesinde 938.9 milyon CD, 2002'de ise 803.3 milyon CD satılmış. (938.9-803.3)/938.9 ~= .14 (aslında %14'e daha yakın bir sayı, ama şüphenin karını da ekleyip %15'e yuvarlayalım.)

"Yeni çıkan albümler %25 azaldı.": Bu nasıl saydığına göre değişir. RIAA'ya göre 1999 senesinde 38,900 yeni albüm çıktı. SoundScan'e göre RIAA 2001'de 31,734 yeni albüm çıktı, ki bu da %18'lik bir düşüş demek. 1999'un sayılarını RIAA'den, 2001'in sayılarını SoundScan'den kullanmak haksızlık olur. SoundScan muhtemelen RIAA'dan daha az albüm sayıyor. Öte yandan RIAA'nin 2003 başlarında önceki sene için 27,000 yeni albüm yayınladıklarını söylemişti, ama bu bilgiyi - utandıklarından olsa gerek - sonradan sitelerinden kaldırmışlar. Bu sayılara göre %31'lik bir düşüş ortaya çıkıyor. İkisinin ortalamasını alıp %25 dedim. Bunu %30 veya %20 olarak da değiştirebilirdim, ama tartışmaya bir faydası olduğunu düşünmüyorum.

"Büyük müzik markalarının kataloğunun %90'ı artık satışta değil.": Ken Hertz'in konuşmasından

"Napster'ın 60 milyon kullanıcısı vardı.": New York Times'dan alınan sayılara göre

"Bush - Gore seçimlerinde 50 milyon seçmen katıldı.": CNN'den alınan sayılara göre

"Harvard üniversitesinden bir profesör genişbant bağlantılara eklenecek yıllık 60$'lık ücretin müzik ve film satışlarındaki tüm kaybı kapatabileceğini ortaya koydu.": bakınız Terry Fisher'ın Promises to Keep kitabı. "Internet sağlayıcılarının tüm vergileri kullanıcılarına yansıttıklarını düşünürsek, ortalama fiyat ayda 4.88$ artar." (s. 31) 4.88*12 ~= 59, dolayısıyla yıllık 60$ dedim